چون بچه ای کز عشق تنها سهم او نامادریست
می سوزم و می سازم عمری با سگان کوی تو

از شعر هم بد می شود حالم، چو در دیوانها
در هر غزل می خوانم از چشم تو و ابروی تو

این قصه ی امروز نه، دیروز نه، عمر است و من
عمری حکایت کرده ام هر روز با هر موی تو

مستم مسلمانم بکن، با ذوالفقار سرخوشت
این توبه ی بشکسته ام، آن مسجد ابروی تو

آشفته حالم دوست جان، آشفته و بی خانمان
گه خسته همچون بخت خود، گه تند همچون خوی تو

بی خانمان چون باد و بی راحت چو باران زیستم
تا بعد مردن چون کند، خاک من و زانوی تو
17/2/95 - تبریز